انحرافات و عقاید تحریف شده یهود با توجه به متون اسلامی

قرآن آئینه وحى الهى و یگانه مرجع زوال ناپذیر بشرى است که تمسّک به آیاتش روشن گر دیده هاى بینا و اندیشه هاى اهل تأمل است؛ چنان که خود همواره انسان ها را به تدبّر در آیات الهى دعوت کرده و آن را ویژه اهل دانش و تعقل معرفى مى کند. یکى از مباحث مهم و مورد تأکید قرآن کریم، تاریخ و عمل کرد یهود است که مرتب از سوى خداوند به مسلمانان تذکر داده مى شود تا از آن پند و اندرز گیرند.

عقاید تحریف شده یهود
یهودیان هم مانند گروهى از مسیحیان به خداوند نسبت هاى شرک مى بستند. در قرآن کریم آمده است: «وَقَالُواْ اتَّخَذَ اللّهُ وَلَداً» (سوره بقره آیه 116) این عقیده خرافى که خداوند داراى فرزند است، هم مسیحیان و هم جمعى از یهود و هم مشرکان به آن اعتقاد داشتند. در جاى دیگر قرآن آمده: «وَقَالَتِ الْیَهُودُ عُزَیْرٌ ابْنُ اللّهِ» (توبه، آیه 30) یهود مى گفتند: «عُزَیر» پسر خداوند است که خداوند در جواب این سخن آنان مى فرماید: همه چیز در آسمان و زمین براى خداوند است و نیازى به فرزند ندارد. ارواح یهود از ارواح دیگران افضل است، زیرا ارواح یهود جزء خداوند است هم چنان که فرزند جزء پدرش مى باشد، روح هاى یهود نزد خداوند عزیزتر است زیرا ارواح دیگران شیطانى و ارواح حیوانات است (تلمود). از آن جا که یهودیان بعد از ظهور اسلام قدرت خود را از دست داده بودند، این را به خدا نسبت داده و معتقد بودند: دست خداوند بسته است که به ما بخششى نمى کند: « وَقَالَتِ الْیَهُودُ یَدُ اللّهِ مَغْلُولَةٌ» (مائده، آیه 64) خداوند نیز در ادامه آیه در جواب به آنان مى فرماید: «غُلَّتْ أَیْدِیهِمْ وَلُعِنُواْ بِمَا قَالُواْ» دست آنها بسته شده و به لعن خداوند گرفتار شده اند.

مطالب مرتبط:

علل و عوامل کارشکنی یهودیان علیه پیامبر اسلام

حوزه های کارشکنی یهود علیه پیامبر اکرم (ص) (1)

حوزه های کارشکنی یهود علیه پیامبر اکرم (ص) (2)

نتایج کارشکنی های یهود علیه پیامبر اسلام
نحوه برخورد پیامبر اکرم (ص) با کارشکنی های یهود
عقیده و اقدامات عملی یهود در مورد اسلام

برنامه دیرینه یهود این است که همیشه خود را برتر از دیگران مى دانند تا جایى که وقتى پیامبر اسلام نامه اى به یهودیان «بنى قینقاع» نوشتند و آنها را به انجام نماز و پرداخت زکات و انفاق (قرض به خداوند) دعوت کردند، گفتند: اگر خداوند فقیر نبود از ما قرض نمى خواست: «قَالُواْ إِنَّ اللّهَ فَقِیرٌ وَنَحْنُ أَغْنِیَاء» (آل عمران، آیه 181) مشاهده مى کنیم که یهودیان از دادن نسبت هاى ناروا به خداوند کوچک ترین ابایى ندارند و حتى خود را برتر از خداوند مى دانند. از تاریخ زندگى یهود - علاوه بر آیات قرآن کریم - چنین برمى آید که آنها خود را یک نژاد برتر مى دانسته و معتقد بودند که گل سر سبد جامعه انسانیت اند مانند اینکه: میان قوم ما و غیر یهودیان تفاوت هاى قابل توجهى از لحاظ استعدادها و توانایى ها وجود دارد و همین امر موجب مى شود که قوم ما از بالاترین میزان انسانیت برخوردار باشد. غیر یهودیان اگرچه به ظاهر چشمانشان باز است ولى چیزى نمى بینند (پروتکل صهیونیزم). - ملت برگزیده خداوند ما هستیم و لذا براى ما حیوانات انسان نمایى خلق کرده است، زیرا خداوند مى دانست که ما احتیاج به دو قسم حیوان داریم: 1- حیوانات باشعور؛ مانند مسیحیان. 2- حیوانات بى شعور و غیرناطق مانند بهائم (تلمود)، بهشت به خاطر آن ها آفریده شده و آتش جهنم با آنها کارى ندارد مانند اینکه: بهشت مخصوص یهود است و جهنم جایگاه مسلمانان و مسیحیان و جز گریه و زارى عاید آنها نمى شود چون زمینش از گِل و بسیار تاریک و بد بو است. آنها فرزندان خداوند و دوستان خاص او هستند. این خودخواهى ابلهانه در آیات مختلفى از قرآن که سخن از یهود به میان آمده منعکس شده است؛ مثلاً: «نَحْنُ أَبْنَاء اللّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ؛ » (مائده، آیه 18) فرزندان خداوند و دوستان خاصّ او هستیم. » و «وَقَالُواْ لَن یَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلاَّ مَن کَانَ هُوداً أَوْ نَصَارَى» (بقره، آیه 111) آنها گفتند: کسى در بهشت داخل نمى شود، مگر این که یهودى یا نصرانى باشد».

این پندارهاى موهوم از یک سو آنها را به ظلم، خیانت، گناه و طغیان دعوت مى کرد و از سوى دیگر به کبر و خودپسندى و خودبرتربینى. از آن جا که همیشه شیوه و روش قرآن بر منطق و استدلال استوار است، در پاسخ به این زیاده خواهى آنان چنین مى فرماید: «قُلْ إِن کَانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الآَخِرَةُ عِندَ اللّهِ خَالِصَةً مِّن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ الْمَوْتَ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ» (همان، آیه 94) اگر آن چنان که شما مدّعى هستید سراى آخرت نزد خداوند مخصوص شما است نه سایر مردم، پس آرزوى مرگ کنید اگر راست مى گویید.
ادعاهاى دروغین یهود یکى از دلایل روشن خودخواهى آنان است و این برترى طلبى با هیچ منطقى سازگار نیست، چنان چه قرآن پرده از روى تزویر و دروغ آنان برمى دارد، زیرا آنان به هیچ وجه حاضر به ترک زندگى دنیا نیستند: «وَلَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلَى حَیَاةٍ وَمِنَ الَّذِینَ أَشْرَکُواْ یَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ یُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ أَن یُعَمَّرَ وَاللّهُ بَصِیرٌ بِمَا یَعْمَلُونَ» (همان، آیه 96) آنها را حریص ترین مردم و حتى حریص تر از مشرکان، بر زندگى این دنیا و اندوختن ثروت خواهى یافت (تا آن جا که هر یک از آنها دوست دارد هزار سال عمر کند، در حالى که این عمر طولانى او را از عقاب خداوند باز نخواهد داشت و خداوند به اعمال آنها بینا است. »

عقاید یهود درباره نبوت و وحى از دیدگاه قرآن
یهود در گفت و گوهاى خود با مسلمانان، همواره ادعا داشتند که تمام پیامبران از میان ما برخاسته اند و دین ما قدیمى ترین ادیان و کتاب ما کهن ترین کتاب آسمانى است، اگر محمد(ص) نیز پیامبر است باید از میان ما مبعوث شده باشد. این طرز تفکر و نژادپرستى یهود باعث شده بود که هر روز بهانه تازه اى گرفته و به اشکال تراشى و مخالفت با پیامبر بپردازند. از این رو قرآن در هر مرحله به بیان حقایق پرداخته و با اشاره به سابقه یهودیان به پیامبر و مسلمین دلدارى مى دهد آن جا که مى فرماید: «وَقَالَتِ الْیَهُودُ لَیْسَتِ النَّصَارَى عَلَىَ شَىْ ءٍ وَقَالَتِ النَّصَارَى لَیْسَتِ الْیَهُودُ عَلَى شَىْ ءٍ وَهُمْ یَتْلُونَ الْکِتَابَ» (همان، آیه 113) یهودیان گفتند: مسیحیان هیچ موقعیتى نزد خداوند ندارند و مسیحیان نیز گفتند: یهودیان هیچ موقعیتى ندارند و بر باطل اند، در حالى که آنها در کتب خود خوانده اند». این آیه به بیان یکى دیگر از ادعاهاى بى دلیل آنها مى پردازد؛ ادعاهاى بى اساسى که منشأاى جز خودخواهى و خودبرتربینى ندارد. آنان در حالى چنین سخنانى را بر زبان جارى مى کنند که کتب آسمانى پیشین را خوانده اند. امّا چنان اسیر تعصّب و لجاجت شده اند که به خود اجازه مى دهند در مقابل خداوند سر به طغیان گذاشته و این ادعاهاى واهى را مطرح کنند.

البته این آیه یک مژده و دل گرمى اى نیزبه مسلمین مى دهد که توجه داشته باشند همین افرادى که نبوّت رسول گرامى اسلام را زیر سؤال مى برند و مسلمانان را به تمسخر برگرفته و با حرف هاى خود آنان را آزار مى دهند حتى یکدیگر را قبول ندارند ویهودیان و مسیحیان هر یک دیگرى را نفى مى کنند. بنابراین مسلمین نباید از این موضوع زیاد ناراحت باشند. این پیروان متعصب تنها خود را بر حق مى دانند و فکر مى کنند با نفى دیگران مى توانند خود را اثبات کنند. قرآن با اشاره به این مطلب مى فرماید: «وَقَالُواْ کُونُواْ هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُواْ» (همان، آیه 135) اهل کتاب گفتند: یهودى یا مسیحى شوید تا هدایت یابید.

در واقع قرآن دست یهود را رو مى کند و شیوه هایى که آنان در پیش گرفته اند را بیان مى کند. شیوه دیرینه تمام بدخواهان اسلام، نفى حقانیت پیامبر گرامى اسلام و ایجاد شک و شبهه در دل مسلمین بوده است، تا از این طریق مسلمین را دچار تردید کرده و از سعادت بازدارند و خود را به ثبوت رسانند، در حالى که توجه ندارند که این آیین هاى تحریف یافته توسط گروهى از هم کیشانشان هرگز نمى تواند موجب هدایت و سعادت بشر گردد. این شیوه دیرینه که قرآن به صراحت آن را بیان کرده امروز نیز در دستور کار صهیونیزم و دشمنان اسلام قرار گرفته و تسلط بر رسانه ها و شبکه هاى اطلاع رسانى، آن را تسریع و تسهیل کرده است. بنابراین مى کوشند تا با شبهه اندازى و تحریف افکار عمومى مسلمین، چهره حق را پوشانده و بر باطل خویش لباس حقیقت بپوشانند.

این گروه نژادپرست و خودبرتربین پا از این هم فراتر نهاده و مى گفتند: حتى ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و «اسباط» همگى یهودى یا نصرانى بوده اند: «أَمْ تَقُولُونَ إِنَّ إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَقَ وَیَعْقُوبَ وَالأسْبَاطَ کَانُواْ هُودًا أَوْ نَصَارَى» (همان، آیه 140). عجیب است که این تعصّب و لجام گسیختگى شان باعث شده است تا حتّى مسلّمات تاریخى را انکار کنند. این گروه که در کتمان حق، ید طولایى دارند، پیامبرانى چون: حضرت ابراهیم، اسحاق و یعقوب را که قبل از حضرت موسى و عیسى به دنیا آمده اند و از دنیا رفته اند، از پیروان حضرت موسى و عیسى برمى شمارند و مى خواهند با کتمان این حقایق مردم را در بى راهه سرگردان کنند. لذا قرآن آنان را ستمکارترین مردم معرفى مى کند. کتمان کردن حقیقت پیامبر عظیم الشأن اسلام توسط اهل کتاب؛ مخصوصاً یهودیان باعث شده بود که مشرکان نزد پیامبر آمده و بگویند: تو چگونه پیامبرى هستى که کسى تو را تصدیق نمى کند؛ حتى یهود و نصارى براساس تورات و انجیل شهادت نداده اند؟!

این کارشکنى هاى پیوسته یهود، سبب گشته بود تا قرآن به بیان استدلالات محکم بپردازد، تا هم جواب دندان شکنى به اهل کتاب داده باشد و هم مسلمانان دل گرم شوند، آن جا که صریحاً مى فرماید:« الَّذِینَ آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یَعْرِفُونَهُ کَمَا یَعْرِفُونَ أَبْنَاءهُمْ» (انعام، آیه 20) آنان که کتاب آسمانى بر آنان نازل کردیم، به خوبى پیامبر را مى شناسند؛ همان گونه که فرزندان خود را مى شناسند.

این تعبیر شاید رساترین تعبیر براى شناخت آن ها باشد، یهودیانى که علائم پیامبر آخرالزمان را دیده و مطمئن بودند که حضرت محمد آخرین پیامبر الهى است، تنها به خاطر تعصب و لجاجت این چنین باعث گمراهى دیگران شده و خود را به درّه هلاکت افکندند. اینان در حقیقت در بازار تجارت زندگى همه چیز خود را از دست داده و سرمایه وجودى خود را باخته اند. بهانه جویى هاى یهود هیچ گاه تمامى نداشت. گویا یهود با بهانه گیرى متولد شده است. آنان همواره منتظر فرصتى بودند تا بهانه اى تازه بیابند و پیامبر را مورد اذیت و آزار قرار دهند. آنان با آن که پیامبر را خوب مى شناختند، به دلیل سر باز زدن از قبول اسلام بهانه هاى عجیبى مى آوردند، مثلاً جمعى از بزرگان آنان نزد پیامبر آمده و گفتند: در کتاب تورات خداوند از ما پیمان گرفته است به کسى که ادعاى نبوت و پیامبرى مى کند ایمان نیاوریم مگر آن که براى ما حیوانى قربانى کند و آتش (صاعقه اى) از آسمان بیاید و آن را بسوزاند. البته منظور آنان هرگز تحقق حقیقت نبود، بلکه بهانه اى براى فرار از پذیرش اسلام بود. لذا اگر پیامبر این معجزه را انجام مى داد، باز هم آنها ایمان نمى آوردند؛ همان گونه که به پیامبران خود نیز ایمان نیاوردند.

از آن جا که قرآن همیشه با قوى ترین سلاح، یعنى بیان شیوا و استدلال قوى و منطقى به مبارزه با کج فهمى ها و لجاجت ها برخاسته است، در پاسخ به این خواسته آنان مى فرماید: «قُلْ قَدْ جَاءکُمْ رُسُلٌ مِّن قَبْلِى بِالْبَیِّنَاتِ وَبِالَّذِى قُلْتُمْ فَلِمَ قَتَلْتُمُوهُمْ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ» (آل عمران، آیه 183) بگو پیش از من پیغمبرانى آمده و براى شما هرگونه معجزه آورده و این را هم که خواستید نیز آوردند پس اگر راست مى گویید و به این شرط ایمان مى آورید براى چه آن پیامبران را کشتید؟». قرآن با اشاره به سرگذشت حضرت زکریا و یحیى و عده اى از پیامبران بنى اسرائیلى که توسط خود آنان به قتل رسیده اند استدلال مى کند که شما اگر راست مى گویید چرا به آنان ایمان نیاوردید و آنها را کشتید؟

در ادامه خداوند پیامبر خود را دلدارى مى دهد که اگر این جمعیت سخنان تو را پذیرفتند نگران نباش، زیرا این موضوع سابقه بسیار دارد و پیامبران پیش از تو را نیز تکذیب کرده اند. در سوره مائده به یکى دیگر از کارشکنى ها و عمل منافقانه یهود اشاره شده است: «وَمِنَ الَّذِینَ هادُواْ سَمَّاعُونَ لِلْکَذِبِ » (مائده آیه 42) آنان زیاد به سخنان تو گوش مى دهند تا دستاویزى براى تکذیب تو بیابند. جالب است که حتى گوش دادن آنان نیز با عناد و لجاجت عجین است، گویى این گروه اندک سعى و تلاشى براى پذیرش حق و شناخت راه درست از خود نشان نمى دهند و همواره سعى در مخالفت با حق و حقیقت دارند؛ حتى حاضر نیستند که بگویند به سخنان تو گوش مى دهیم و راجع به آن فکر مى کنیم و اگر درست و خوب بود مى پذیریم، بلکه از همان ابتدا هدف خود را که همان عناد و دشمنى است مد نظر مى دهند.
از آن جا که علائم ظهور پیامبر اکرم در تورات موجود بود هرگاه مسلمانان یا افراد دیگرى راجع به این نشانه ها از علماى یهود سؤال مى کردند آنها که گویا هیچ تعهدى جز دروغ و خدعه نسبت به عثمان نداشتند، از توضیح خوددارى نموده و آن حقایق را کتمان مى کردند. لذا خداوند با شدیدترین لحن این گروه را مورد سرزنش قرار داده مى فرماید: «إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ مَا أَنزَلْنَا مِنَ الْبَیِّنَاتِ وَالْهُدَى مِن بَعْدِ مَا بَیَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِى الْکِتَابِ أُولَئِکَ یَلعَنُهُمُ اللّهُ وَیَلْعَنُهُمُ اللاَّعِنُونَ » (بقره، آیه 159) کسانى که دلایل روشن و وسایل هدایت را که نازل کرده ایم بعد از بیان آن براى مردم در کتاب آسمانى، کتمان مى کنند خداوند آنها را لعنت مى کند، بلکه همه لعنت کنندگان نیز آنها را لعن مى کنند. اگر این کتمان حق صورت نگرفته بود، گروه کثیرى هدایت یافته بودند. گویى این یهودیان به هیچ صراطى مستقیم نیستند و انگار جز کارشکنى کار دیگرى بر دوش ندارند. جمعى دیگر از دانشمندان یهود، اوصاف پیامبر را تغییر داده و به خاطر حفظ موقعیت و منافع خود صفاتى بر ضدّ آن نوشتند. عوام مردم که کم و بیش صفات واقعى را شنیده بودند، مى گفتند: این فرد، جامع صفات است، اما علماى یهود از روى تورات تحریف شده، خود مى خواندند و باعث گمراهى عوام مى شدند. این عالم نماها، نه تنها به وظیفه و مسؤولیت خود در قبال علم و دانش عمل نمى کردند، بلکه سدّى در برابر مردم و عوام نیز بودند و حقایق را به نفع خود تحریف مى کردند. خداوند درباره این دسته از یهود مى فرماید: «فَوَیْلٌ لِّلَّذِینَ یَکْتُبُونَ الْکِتَابَ بِأَیْدِیهِمْ ثُمَّ یَقُولُونَ هَذَا مِنْ عِندِ اللّهِ » (همان، آیه 79) واى بر آنها که مطلب را با دست خود مى نویسند و بعد مى گویند این ها از سوى خدا است. البته توجه به این نکته لازم است که عوام یهود از وضع علماى خود آگاه بودند، آنها مى دانستند که علمایشان صریحاً دروغ مى گویند، حرام و رشوه مى خورند و احکام خدا را تغییر مى دهند. به نوعى مى توان گفت در کارهاى آنها شریک بودند که خداونداین تقلید را مورد نکوهش قرار مى دهد.

خداوند در جاى دیگر به بیان شیوه دیگرى از عنادورزى یهود مى پردازد که در خور تأمّل است: «مِّنَ الَّذِینَ هَادُواْ یُحَرِّفُونَ الْکَلِمَ عَن مَّوَاضِعِهِ وَیَقُولُونَ سَمِعْنَا وَعَصَیْنَا » (نساء، آیه 46) بعضى از یهود سخنان را از محل خود تحریف مى کنند (و به جاى این که بگویند شنیدیم و اطاعت کردیم) مى گویند شنیدیم و مخالفت کردیم. » این عناد یهود باعث مى شود که در نپذیرفتن حق تا این اندازه جسارت به خرج داده و با کمال بى شرمى بگویند: شنیدیم و مخالفت کردیم!اگر این گروه به جاى کفر و سرکشى در برابر حقیقت و سخن حق خضوع به خرج داده بودند، این طور مورد لعنت خداوند قرار نمى گرفتند. این گروه آن قدر این خلاف گویى و خلاف کارى آگاهانه را تکرار کردند تا این که به صورت طبیعت ثانویه براى آن ها شد. گویى به طور کلى افکارشان مسخ و چشم و گوششان کور و کر شد. البته امروز نیز شاهد گزافه گویى ها و خلاف کارى هاى آنها هستیم.

یکى دیگر از بهانه گیرى هاى یهود دراین آیه آمده است:« یَسْأَلُکَ أَهْلُ الْکِتَابِ أَن تُنَزِّلَ عَلَیْهِمْ کِتَابًا مِّنَ السَّمَاء » (همان، آیه 153) یهودیان از تو درخواست کنند که (یک دفعه) بر آنان کتابى از آسمان فرود آورى. » گروهى از یهود نزد پیامبر اسلام آمده و گفتند: اگر تو پیغمبر خدا هستى، کتاب آسمانى خود را یک جا بر ما نازل کن. شکى نیست که این تقاضا جز لجاجت و بهانه جویى چیز دیگرى نبود. این یهودیان به جاى آن که به جنبه هدایتى و تربیتى آیات الهى دقت کنند و بدون توجه به این که گاه خود همین تدریجى بودن قرآن به هدف تربیتى آن بیشتر کمک مى کرد، سعى و کوشش خود را در اشکال تراشى و بیان سؤال هاى مغرضانه گذاشته بودند. خداوند براى دل دارى به پیامبر به لجاجت ها و بهانه جویى هاى یهود در برابر حضرت موسى اشاره فرموده و به بیان عناد و انحرافات گذشتگان آنها از جمله گوساله پرستى مى پردازد. پس از آن جا که یهودیان زمان پیامبر نسبت به اعمال گذشتگان خود معترض نبودند در زمره آنان قرار مى گیرند.

توجه به این نکته نیز قابل توجه است که حتى در مورد این که تورات یک جا بر حضرت موسى(ع) نازل شده باشد دلیلى در دست نیست؛ گرچه فرمان هاى دهگانه یک جا بر حضرت موسى نازل شده است. قوم یهود همیشه به جاى توجه به هدف وحى و حکم الهى به ظواهر و مسائل بى ربط و گاه کم اهمیت که نقشى در آن هدف متعالى ندارند به اشکال تراشى پرداخته و در مسیر شناخت حق ایجاد مانع مى کنند و باعث دور شدن خود و دیگران از اهداف متعالى وحى - که همانا تربیت انسان مى باشد - مى گردند که در ادامه به موارد دیگرى از این اشکال تراشى ها اشاره مى کنیم: روزى جمعى از علماى یهود نزد پیامبر آمده و سؤالاتى از آن حضرت پرسیدند و چون همه را منطبق بر تورات یافتند به اشکال تراشى پرداختند. یکى از آنها (ابن صوریا) سؤال کرد: فرشته اى که بر تو نازل مى شود نامش چیست؟پیامبر فرمود: جبرئیل.

ابن صوریا گفت: جبرئیل همیشه دستورات مشکل و سخت در مورد جنگ و جهاد مى آورد، ولى میکائیل دستورات سهل و ساده، اگر فرشته وحى تو میکائیل بود ما به تو ایمان مى آوردیم. لذا با این بهانه واهى از زیر بار حق رفتن شانه خالى کردند. باید از اینان پرسید: مگر فرشتگان الهى منطبق بر خواسته خودشان عمل کرده و دستور مى آورند؟ خداوند در پاسخ به آنان چنین مى فرماید: هر کس دشمن جبرئیل باشد در حقیقت دشمن خداست(بقره، آیه 97).

تعصّبات نژادى یهود در جاى دیگر شکل دیگرى به خود مى گیرد: «وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ آمِنُواْ بِمَا أَنزَلَ اللّهُ قَالُواْ نُؤْمِنُ بِمَ آ أُنزِلَ عَلَیْنَا وَیَکْفُرونَ بِمَا وَرَاءهُ؛ » (همان، آیه 91) هنگامى که به آن ها گفته شود به آن چه خداوند نازل فرموده ایمان بیاورید مى گویند: ما به چیزى که بر خود ما نازل شده ایمان مى آوریم و به غیر از آن کافر مى شوند. آن ها نه به انجیل ایمان آوردند و نه به قرآن، بلکه تنها جنبه هاى نژادى و منافع خویش را در نظر مى گرفتند. قرآن پرده از روى دروغ آن ها برداشته و مى فرماید: «اگر راست مى گویید و ایمان دارید پس چرا در گذشته به پیامبران خود ایمان نیاوردید و حتى آنها را به قتل رساندید؟ قرآن با بیان گوساله پرستى یهود بعد از دیدن معجزات حضرت موسى سند محکم دیگرى بر ضد این دروغ پردازى ها ارائه مى دهد. این ایمانى که هم کشتن پیامبر خدا را روا مى دارد و هم اجازه گوساله پرستى مى دهد جاى تفکر و تأمّل دارد. گروهى از یهود پا را از این هم فراتر گذاشته و اصلاً صورت مسئله را پاک مى کردند و این گروه به پیامبر مى گفتند: به خدا سوگند! خداوند هیچ کتابى از آسمان فرو نفرستاده است: «مَا أَنزَلَ اللّهُ عَلَى بَشَرٍ مِّن شَىْ ء» (انعام، آیه 91). عجیب است که این حرف را کسانى مطرح مى کردند که خود را پیرو کتاب آسمانى تورات مى دانستند. البته با توجه به این که تورات کنونى (عهد جدید و عهد قدیم) از مرگ حضرت موسى و جریان هاى بعد از آن به صورت چیزى که در زمان گذشته اتفاق افتاده است یاد کرده و این تورات ها لحن آسمانى ندارند، لذا مى توان نتیجه گرفت که توسط شاگردان حضرت موسى یا دیگران تهیه شده است. پس قطعاً این تورات بر حضرت موسى نازل نشده است. منتها یهودیان عقیده دارند که این کتاب به دست کسانى نوشته شده که از وحى آسمانى باخبر بودند و به آن اعتماد مى کنند. شاید به همین دلیل آنان منکر نزول وحى؛ حتى بر حضرت موسى مى شدند، ولى خداوند در جواب آن ها به الواح و مطالبى که بر حضرت موسى نازل گردیده اشاره دارد و این بیان مى کند که آن ها حداقل قبول دارند که چنین چیزى از طرف خدا نازل شده. هرچند قسمتى را آشکار و قسمتى را پنهان مى کنند. این یهودیان تورات را به صورت پراکنده یادداشت مى کردند، آنچه به سودشان بود به مردم نشان مى دادند و آن چه به ضررشان بود مخفى مى کردند

 منبع

http://www.tahoordanesh.com